Czym różni się odrzucenie spadku od zrzeczenia się dziedziczenia?

Zarówno w przypadku zrzeczenia się dziedziczenia, jak i odrzucenia spadku, cel jest jeden: wyłączenie od dziedziczenia. I chociaż te dwie instytucje prawa cywilnego łączy wspólna motywacja (a jest nią niechęć do przyjęcia długów spadkowych), osiągają ten sam rezultat innymi sposobami. Czym w takim razie różnią się od siebie?

Zrzeczenie się dziedziczenia – co to znaczy?

Jeśli chodzi o zrzeczenie się dziedziczenia, najważniejszą kwestią jest czas podjęcia określonych działań. Umowa podpisywana jest za życia potencjalnego spadkodawcy w formie aktu notarialnego w kancelarii notarialnej, choć zaczyna obowiązywać dopiero w chwili jego śmierci. Dotyczy ona wyłącznie dziedziczenia z ustawy. Skutkiem jej zawarcia jest odebranie spadkobiercy prawa zarówno do majątku i długów spadkodawcy, jak i do zachowku – spadkobierca jest traktowany tak, jakby sam nie dożył momentu dziedziczenia. Co ważne, prawo do dziedziczenia nie przechodzi na jego zstępnych (zazwyczaj dzieci, wnuki lub prawnuki), chyba że ustalono inaczej. Umowa może zostać uchylona, dopóki żyją obie ze stron.

Co wyróżnia odrzucenie spadku?

Spadkobiercy, którzy dziedziczą aktywa i pasywa z testamentu lub z mocy ustawy po śmierci spadkodawcy, mogą całkowicie odrzucić spadek. Procedura ma miejsce albo przed sądem rejonowym, albo w obecności notariusza. Podobnie jak w przypadku zrzeczenia się dziedziczenia, podpisanie oświadczenia o odrzuceniu spadku skutkuje odebraniem prawa do majątku, długów oraz zachowku, choć tym razem spadek przechodzi na zstępnych. Odrzucenia spadku należy dokonać w terminie do 6 miesięcy od daty śmierci spadkodawcy lub od chwili, gdy spadkobierca się o niej dowiedział. Nie podlega on przedłużeniu, chyba że spadek został nabyty bez pełnych informacji na temat wszystkich wierzytelności zmarłego.